Βόμβα ΔΝΤ: Η "ελληνική διάσωση" αφορούσε την Ευρωζώνη και όχι την Ελλάδα!

Ομολογία-σοκ σε αυστηρά εμπιστευτικό έγγραφο του ταμείου που αποκαλύπτει η Wall Street Journal!

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παραδέχεται και επίσημα πλέον ότι ο βασικός ωφελημένος από τη διάσωση του 2010 δεν ήταν τόσο η Ελλάδα όσο η ευρύτερη Ευρωζώνη, καθώς και ότι το ίδιο το Ταμείο διέπραξε σοβαρά λάθη τα τελευταία τρία χρόνια στη διαχείριση της διάσωσης της Ελλάδας, σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της εφημερίδας Wall Street Journal.

IMF Admits Mistakes on Greece Bailout!

Σε εσωτερικό έγγραφο του ΔΝΤ που χαρακτηρίζεται “άκρως εμπιστευτικό” αναφέρεται ότι ο τρόπος που διαχειρίστηκε η ΕΕ την Ελληνική κρίση, είχε ως σκοπό να κερδίσει χρόνο και μόνο για τον περιορισμό των συνεπειών για τα υπόλοιπα 17 κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Το έγγραφο περιγράφει τη διάσωση ως “επιχείρηση συγκράτησης” που “έδωσε στην ευρωζώνη χρόνο να χτίσει ένα τείχος προστασίας άλλων ευάλωτων μελών και απέτρεψε ενδεχόμενες πολύ σοβαρές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία”.

Επίσης αναφέρεται ότι το ΔΝΤ κακώς υποτίμησε τη ζημιά που θα επέφεραν στην οικονομία της Ελλάδας οι συνταγές της λιτότητας που βυθίστηκε σε χρόνια ύφεση. 

Σημειώνεται ότι το ΔΝΤ παρέκαμψε τους δικούς του κανόνες προκειμένου να κάνει την ελληνική έκρηξη χρέους να φαίνεται βιώσιμη και ότι, εκ των υστέρων, η χώρα δεν πληρούσε τα τρία από τα τέσσερα κριτήρια του ΔΝΤ για να δικαιούται βοήθεια.

Αναφέρει επίσης ότι το ίδιο το Ταμείο ήταν πολύ αισιόδοξο στις εκτιμήσεις του για τις προοπτικές της ελληνικής κυβέρνησης ως αναφορά την επιστροφή της στις αγορές και την πολιτική της ικανότητα να εφαρμόσει τους όρους του προγράμματος διάσωσης.

Το έγγραφο αναφέρει ότι η Κομισιόν “δεν είχε καμία εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων” και ότι επικέντρωνε περισσότερο στη “συμμόρφωση με τους κανόνες της ΕΕ, παρά με τις συνέπειες στην ανάπτυξη” και “δεν ήταν ικανή να συμβάλλει ιδιαίτερα στην αναγνώριση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανάπτυξης”.

“Κανείς από τους συνεργάτες (της τρόικας) δεν φαινόταν να θεωρεί ιδανικό το διακανονισμό” σημειώνεται στο έγγραφο σ' ένα τμήμα που αναφέρεται στον “ασυνήθιστο” διακανονισμό, σημειώνοντας ότι υπήρχαν “σημαντικές διαφορές απόψεων εντός της τρόικας ιδιαίτερα αναφορικά με τις προβλέψεις για την ανάπτυξη”.

Αυτές οι αναπτυξιακές προβλέψεις ήταν εξαιρετικά άσχετες αλλά η Ελλάδα εξακολουθούσε να πρέπει να πετύχει τους ίδιους στόχους της περικοπής του ελλείμματος, αναφέρεται. Το έγγραφο συμπληρώνει ότι οι στόχοι και οι σχετικές μακροοικονομικές προβλέψεις δεν αναθεωρήθηκαν ώστε να αντανακλούν αυτό που όντως συνέβαινε στην Ελλάδα για 18 μήνες, μέχρι το Δεκέμβριο του 2011.

Το ΔΝΤ είχε αρχικά προβλέψει ότι η Ελλάδα θα έχανε το 5,5% της οικονομικής της παραγωγής μεταξύ 2009 και 2012. Αντ' αυτού η χώρα έχασε το 17% του πραγματικού της ΑΕΠ. Το σχέδιο διάσωσης προέβλεπε 15% ποσοστό ανεργίας το 2012. Και αυτή ξεπέρασε το 25%.

Αν και η μείωση του ρυθμού της λιτότητας θα είχε βοηθήσει την οικονομία της Ελλάδας, δεν ήταν πολιτικά εφικτή, λέει το ΔΝΤ. “Αν και μια προηγούμενη προσαρμογή των στόχων θα μπορούσε να μετριάσει τη συρρίκνωση, τότε το πρόγραμμα θα χρειαζόταν επιπλέον χρηματοδότηση” αναφέρει το έγγραφο, προσθέτοντας ότι ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης ήταν έτοιμες να δανείσουν περισσότερο σ' εκείνη τη φάση.

Το έγγραφο ασκεί κριτική στις ελληνικές κυβερνήσεις για αποτυχία εφαρμογής δομικών οικονομικών αλλαγών που θα μπορούσαν να έχουν ενισχύσει τον ιδιωτικό τομέα και αναφέρει ότι ο “πόνος” της προσαρμογής “μοιράστηκε ανισότιμα στην κοινωνία”.

Το ΔΝΤ δεν εξηγεί λεπτομερώς γιατί προέβη στις συγκεκριμένες επιλογές, ούτε για ποιο λόγο συμφώνησε με τις αναλύσεις της τρόικα που τώρα λέει ότι ήταν λανθασμένες, ωστόσο συμπληρώνει ότι το προσωπικό του ΔΝΤ “επισήμανε ρητά” τους κινδύνους της εφαρμογής του ελληνικού προγράμματος. Η αυτοκριτική του περιορίζεται στο ότι θα έπρεπε να είχε διαπιστώσει νωρίτερα ότι οι προβλέψεις για την ανάπτυξη στην Ελλάδα είχαν φτάσει σε ανησυχητικά μη ρεαλιστικά επίπεδα. Παραδέχεται πάντως ότι δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο για αυτό το τεράστιο μέγεθος περικοπών των δαπανών και φορολογικών αυξήσεων που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, για να επιτευχθούν οι επιθυμητοί στόχοι του προγράμματος.