Η φαντασίωση της Τρικομματικής για το 2013: βλέπει «ανάπτυξη», ελπίζει σε «χαλάρωση» της γερμανικής λαβής...
Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Επίκαιρα".
Επιβεβαιώνεται σε κάθε φάση «διαπραγματεύσεων» της ελληνικής κυβέρνησης με τους εκπροσώπους της τρόικας ότι η επιβολή των θέσεων που διαβιβάζονται στην Αθήνα από τους δανειστές είναι απόλυτη. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα διαθέτει μεν πολιτική ηγεσία, αλλά κυβερνάται οικονομικά και διοικητικά από τους δανειστές, οι οποίοι βασίζονται βεβαίως στα όσα έχουν υπογράψει ελληνικές κυβερνήσεις με τα Μνημόνια. Η σημερινή, τρικομματικής στήριξης, κυβέρνηση δεν έχει άλλη «αποστολή» από το να συμμορφώνεται με τα προβλεπόμενα από εκείνα τα κείμενα και δεν της επιτρέπεται να αποφασίζει τίποτε που δεν εγκρίνεται από τους δανειστές. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της (μη) συγχώνευσης Εθνικής και Eurobank. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με απελπισμένες «επικοινωνιακές» προσπάθειες των κυβερνώντων να εμφανίζονται «σκληρά διαπραγματευόμενοι» με την τρόικα.
Και ενώ αυτό συμβαίνει, ενώ όλες οι προβλέψεις των ειδικών περί τα οικονομικά, εντός και εκτός Ελλάδος, συμφωνούν ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι η διαρκής λιτότητα του «προγράμματος» θα τσακίζει αδιάκοπα την οικονομία και την κοινωνία της χώρας μας, η κυβέρνηση δεν διανοείται να κάνει κάτι που θα την έβγαζε απ’ τον εφιαλτικό μονόδρομο. Είναι, δε, εντυπωσιακό ότι όσο περισσότερα πλήγματα δέχονται οι πολίτες της χώρας από τα μνημονιακά «μέτρα», όσο η ύφεση και η ανεργία κερδίζουν συνεχώς πόντους, τόσο κάποιοι κυβερνώντες επιμένουν να διαδίδουν ότι το 2013-2014 θα αρχίσει να παίρνει μπροστά η «ανάπτυξη»! Και οι αρχηγοί της συγκυβέρνησης κάνουν ό,τι το δυνατόν για να διατηρηθεί η συνεργασία τους, παρότι δεν αγνοούν ότι η κοινωνική βάση των κομμάτων τους συρρικνώνεται και ότι ήδη τους «υπόσχεται» τα χειρότερα γι’ αυτούς αποτελέσματα στις κάλπες. Έτσι, το ερώτημα προβάλλει λογικά: Σε τι ελπίζουν, σε τι στηρίζονται οι της συγκυβέρνησης;
Στα πολιτικά παρασκήνια, απάντηση δίδεται: Η κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά ελπίζει, λένε, ότι μετά τις γερμανικές εκλογές το Βερολίνο μπορεί να χαλαρώσει τη λαβή του, αφού άλλωστε το πρόβλημα των χρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης διευρύνεται. Έτσι, μπορεί και η Αθήνα να ανακουφιστεί κάπως από κάποιες εξελίξεις, πράγμα που θα «δικαιώσει» κατά κάποιο τρόπο την κυβέρνηση. Ας ροκανίζουμε, λοιπόν, το χρόνο και... βλέπουμε...
Πρόκειται για άλλη μία φαντασίωση, από αυτές που αρέσουν στους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι όποτε περιέρχονται σε πολύ δύσκολη θέση θέλουν να φαντάζονται ότι κάποια βοήθεια, κάποια σωτήρια «λύση» θα έρθει «απ’ έξω». Η αλήθεια είναι, βέβαια, διαφορετική. Σήμερα η χώρα μας είναι στα γόνατα και μάλιστα σε μια ανισόρροπη Ευρώπη που βρίσκεται σε παραζάλη και πιθανόν σε φάση επανασχεδιασμού της. Το Βερολίνο «καλπάζει», ισχυρό και αλαζονικό. Τίποτε δεν δείχνει ότι η Γερμανία είναι διατεθειμένη να αλλάξει το δόγμα της, και μάλιστα για το χατίρι της Ελλάδας ή άλλης μικρής χώρας της Ευρωζώνης. Το Βερολίνο έχει κάνει τις επιλογές του σε ό,τι αφορά στη μορφή της Ευρώπης που αποτελείται από χώρες του ευρώ. Μετέχουν όσοι αντέχουν τη συμμετοχή τους στο σκληρό νόμισμα. Όσοι δεν αντέχουν θα φεύγουν. Ο σχετικός μηχανισμός ετοιμάζεται. Η ΕΕ αλλάζει.
Ποια περιθώρια «αισιοδοξίας» μπορεί να έχει, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση σήμερα; Η Γαλλία δείχνει να είναι εξουδετερωμένη και ιστορικά ανίκανη να ηγηθεί του ευρωπαϊκού Νότου. Κι αυτό αναπόφευκτα έχει οδηγήσει στον τερματισμό της ιστορικής αποστολής που είχε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, η οποία χτίστηκε στη βάση του γαλλο-γερμανικού άξονα. Πώς ακριβώς θα είναι η ΕΕ από εκεί και πέρα; Αυτό είναι νωρίς να ειπωθεί. Αλλά ήδη η ΕΕ είναι στην πράξη «γερμανική». Και αυτό δεν έγινε από σωρεία συμπτώσεων. Η «ευρωπαϊκή κοινότητα» υπό γερμανική αρχιτεκτονική και «καθοδήγηση» δεν είναι νέα ιδέα των γερμανικών οικονομικών ελίτ. Τα πρώτα σχέδια εκπονήθηκαν στη ναζιστική Γερμανία από πολιτικούς και βιομήχανους στις αρχές της δεκαετίας ’40. Είχαν προηγηθεί ιδέες διανοουμένων της γερμανικής Δεξιάς στις δεκαετίες ’20 και ’30, για τη δημιουργία ενός μεγάλου κεντροευρωπαϊκού χώρου υπό την κυριαρχία της Γερμανίας. Τώρα, το δημοκρατικό Βερολίνο σκοπεύει να αξιοποιήσει με απόλυτο τρόπο το Μάαστριχτ και ακολουθεί μια «σκληρή» γραμμή, που μόνο ένα «καλό» τέλος του 2013 δεν υπόσχεται στην Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου