Δίχασε βαθιά την Ελλάδα η βίαιη κοινωνική έκρηξη της νεολαίας τον περσινό δραματικό Δεκέμβρη. Τρόμαξε με την ένταση και το εύρος της. Κι ενώ όλοι θρήνησαν τον Αλέξη, πάγωσε το αίμα στις φλέβες τους όταν είδαν πόση πυρακτωμένη οργή απελευθέρωνε στη νεολαία η δολοφονία του από τον αδίστακτο και αμετανόητο αστυνομικό. Κανένα κόμμα δεν θέλησε να διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά εκείνης της κοινωνικής πυρκαγιάς. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ δεν θέλουν ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο.
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποπειράθηκε να έρθει σε επαφή εκείνον τον αξέχαστο Δεκέμβρη, κυριολεκτικά «κάηκε» πολιτικά. Κάρβουνο έγινε ο οποιοσδήποτε ριζοσπαστισμός του, καθώς πυροδοτήθηκαν διεργασίες που έδωσαν ταχύτατα την πολιτική ηγεμονία στη δεξιά του πτέρυγα. Η κυβέρνηση της ΝΔ πλήρωσε ακριβά. «Το τέλος της εποχής Καραμανλή» ... «Τα πάντα δείχνουν πως η εποχή Καραμανλή πλησιάζει αμετάκλητα προς το τέλος της, μόλις έναν χρόνο μετά την άνετη εκλογική νίκη της ΝΔ επί του ΠΑΣΟΚ», γράφαμε τότε.
Οι Ελληνες πολιτικοί γενικά δεν κατάλαβαν τίποτα σχεδόν από τον περσινό Δεκέμβρη. Το μόνο που τους ένοιαζε φέτος ήταν η αντιμετώπιση των αναμενόμενων επεισοδίων. Στο μυαλό τους ήταν εξαιρετικά δύσκολη η διάκριση ανάμεσα στη βία μιας κοινωνικής έκρηξης και στο εκφυλιστικό «μπάχαλο» μιας επετείου.
Φωτεινή εξαίρεση, έτη φωτός μπροστά από τους πολιτικούς, και πάλι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας. Βαθύτατα πολιτική και επί της ουσίας η δήλωσή του. «Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στη νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας», τόνισε και προειδοποίησε: «Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν ήταν μόνο μια απεχθής πράξη. Ηταν ένα δίδαγμα για όλους μας, πού μπορεί να οδηγήσει η αυθαιρεσία. Δεν ξεχνιέται και δεν μικραίνουν οι διαστάσεις της στο υποσυνείδητο της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας».
Ο Δεκέμβρης του 2008 υπερέβη κατά πολύ τα όρια της μικρής Ελλάδας. Οι πολιτικοί ηγέτες έχουν φέρει τη χώρα μας στην ουρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης των «15», αλλά οι εξεγερμένοι νεαροί του περσινού Δεκέμβρη την εκτόξευσαν στην κοινωνική πρωτοπορία του μέλλοντος της Ευρώπης - και όχι μόνο.
«Στις φλόγες μπροστά από τη Βουλή ήταν πυρακτωμένο το μίσος μιας ολόκληρης γενιάς», έγραφε η γερμανική «Ντι Τσάιτ», εφημερίδα της σοσιαλδημοκρατικής διανόησης. Και συνέχιζε: «Η Ελλάδα δεν βιώνει κάποια εξέγερση των κολασμένων, αλλά τον ξεσηκωμό των κάποτε καλά προστατευμένων που σήμερα βρίσκονται μπροστά στο τίποτα. Αυτό είναι ένα πολύ σύγχρονο, πολύ ευρωπαϊκό φαινόμενο». Συγκλονιστικό ήταν το κύριο άρθρο του δεξιού γαλλικού περιοδικού «Εξπρές», που υπέγραφε ο διευθυντής του, Κριστόφ Μπαρμπιέ: «Ενα φάντασμα γενικευμένης εξέγερσης της ευρωπαϊκής νεολαίας σαν ένα άρωμα άνοιξης των λαών αιωρείται σήμερα μετά τις βιαιότητες της Αθήνας... Αυτή η γενιά των 700 ευρώ υπερδιπλωματούχος και υποαμειβόμενη γι αυτό που κάνει, η οποία έχει την εντύπωση ότι χάνει τη ζωή της για να κερδίσει τα προς το ζην, δεν θα αφεθεί να θυσιαστεί χωρίς αλλεπάλληλες εξεγέρσεις»! Δεξιό, επαναλαμβάνουμε, είναι το γαλλικό περιοδικό που τα έγραφε αυτά.
Πληθώρα και οι δηλώσεις Ευρωπαίων πολιτικών για τον ελληνικό Δεκέμβρη. Μαζί με αυτούς από μακριά, πολύ μακριά, πέρα από τον ωκεανό, από τις ζούγκλες της επαρχίας Τσιάπας του Μεξικού, ήρθε και το μήνυμα του θρυλικού σουμπκομαντάντε Μάρκος των Ζαπατίστας: «Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, σε χαιρετάμε απ αυτήν τη γωνιά του κόσμου. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι αυτό που σκέπτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε για σένα. Ευχαριστούμε», έλεγε.
Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τις βίαιες πράξεις καταστροφών που συνόδευσαν τον Δεκέμβρη - άλλωστε αυτές τράβηξαν την παγκόσμια προσοχή και γι αυτό θυμούνται και φοβούνται τον Δεκέμβρη οι περισσότεροι. Οσοι όμως εστιάζουν την προσοχή τους μόνο σε αυτές, δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα από το εκρηκτικό κοινωνικό υπόστρωμα που πρόσεξε όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
ΑΒΟΛΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ: Ανυπακοή και συγκρούσεις!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα περσινά δραματικά στο μεγαλείο τους γεγονότα αποτελούν το σημαντικότερο εξεγερσιακό γεγονός της μεταπολίτευσης. Σφράγισαν ανεξίτηλα τις συνειδήσεις μιας ολόκληρης γενιάς όσο κι αν πολλοί προσπαθούν να τα απωθήσουν στη λήθη. Αυτό είναι αδύνατον.
Οπως αδύνατη είναι και η οικειοποίησή τους από οποιοδήποτε κόμμα. Δεν υπήρχαν αιτήματα, δεν υπήρξε σύγκλιση κάποιων κοινωνικών κινημάτων. Υπήρξαν μόνο οργή, απόρριψη της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, απαίτηση των νέων να επιβάλουν, επιτέλους, το δικαίωμά τους να έχουν φωνή και δικαιώματα.
Η γενικευμένη τάση ανυπακοής των εξεγερμένων πέρυσι απέδειξε ότι οι κοινωνικές εκρήξεις με τη μορφή συγκρούσεων κάθε άλλο παρά ανήκουν στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου