Άρης Βελουχιώτης

Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν γεννημένος επαναστάτης.

Ήρθε στον κόσμο στις 27 Aυγούστου 1905 στη Λαμία με το όνομα Θανάσης Κλάρας για να γίνει ένας διαρκής πονοκέφαλος για τους γύρω του. Η διαγωγή του και οι νεανικές παρέες του είναι όνειδος για την εύπορη και ευυπόλητη οικογένειά του. Στο σχολείο, στη στρατιωτική του θητεία και στο Κομουνιστικό Κόμμα που προσχωρεί το 1929 είναι ένας οιονεί άτακτος που δημιουργεί διαρκώς συγκρούσεις. Θα μπορούσε να έχει όλες τις ανέσεις της εποχής μα αυτός εγκαταλείπει σπίτι και οικογενειακή περιουσία και φεύγει στην Αθήνα όπου δουλεύει στις οικοδομές, στα τυπογραφεία, στους υπόνομους, γράφει φλογερά άρθρα και ρίχνεται στην περιπέτεια της επαναστατικής δράσης. Το 1941 όταν η Ελλάδα βρέθηκε υπό τριπλή ξένη κατοχή, ο Βελουχιώτης συνέλαβε αμέσως την ιδέα της ένοπλης Αντίστασης στα βουνά και σε ρόλο μεγάλου εθνεγέρτη ξεκίνησε το αντάρτικο δημιουργώντας τον ΕΛΑΣ, τον μεγαλύτερο εθελοντικό στρατό της ελληνικής ιστορίας. Ο Βελουχιώτης είναι ο ασυμβίβαστος επαναστάτης που συγκρούστηκε με όλες τις εξουσίες και προκειμένου να ζήσει μια ζωή χωρίς ιδανικά, επέλεξε τον θάνατο.Στις 15 Ιουνίου 1945 που αυτοκτόνησε ήταν μόλις 40 χρονών.

«Θρυλικός ο Αρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Αρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τόνε γέννησε».

Κ. Βάρναλης

Ο Αρης Βελουχιώτης - το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας - γεννήθηκε στη Λαμία στα 1905. Ο πατέρας του, ο Δημήτριος Κλάρας, ήταν δικηγόρος και χρημάτισε μάλιστα και πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της πόλης. Η μητέρα του, το γένος Ζέρβα (όπου πιθανολογείται μακρινή συγγένεια με τον Ναπολέοντα Ζέρβα), ανήκε επίσης σε οικογένεια συμβολαιογράφου. Η πατρική περιουσία περιλάμβανε κτήματα, ελαιοτριβείο και σαπωνοποιείο στην περιοχή της Στυλίδας. Αν και οι πολιτικές πεποιθήσεις του πατέρα του (αντιβασιλικός) δεν ταυτίζονταν με τις κρατούσες στην πόλη, ο τελευταίος συμμετείχε συχνά στα κοινά. Παρά την επαφή του με τα γράμματα, εξαιτίας και της μεγάλης βιβλιοθήκης του πατέρα του, ο νεαρός Θανάσης δεν τέλειωσε το Γυμνάσιο. Τέλειωσε, οικότροφος, την Αβερώφειο Μέση Γεωργική Σχολή Λάρισας. Έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Γεωργική Υπηρεσία παραιτήθηκε και κατέβηκε στην Αθήνα (1923) όπου, μυήθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα. Λίγο μετά την ένταξή του στο Κόμμα, ο Θανάσης Κλάρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία κι όπως ήταν φυσικό για την εποχή, επειδή ήταν κομμουνιστής, την υπηρέτησε στο Καλπάκι που ήταν «πειθαρχικός ουλαμός», το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οταν απολύθηκε από το στρατό, γύρισε στην Αθήνα, ανασυνδέθηκε με το Κόμμα και χρησιμοποιήθηκε σε σοβαρές κομματικές δουλειές, ενώ παράλληλα ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη». Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συλλήφθηκε και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Κατά τη διάρκεια δίκης του στην Αθήνα απέδρασε και πέρασε στον παράνομο κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ξανασυλλήφθηκε στα μέσα του 1939 και τον έστειλαν στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Ιούλη του ίδιου έτους υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» και αποφυλακίστηκε. Επρόκειτο για μια πράξη που του τυραννούσε τη συνείδηση σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Οταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο ως λοχίας πυροβολικού. Οταν τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα συνιστά στους συναδέλφους του φαντάρους να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον κρύψουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντισταθούν στον κατακτητή. Παράλληλα, με δική του πρωτοβουλία, συγκρότησε μηχανισμό, τον οποίο, στη συνέχεια, παρέδωσε στα μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ, που είχαν γυρίσει από τις εξορίες και είχαν αναλάβει να ανασυγκροτήσουν το Κόμμα.
Το Νοέμβρη του 1941, ο Κλάρας ανέλαβε αποστολή από την ΚΕ του ΚΚΕ να πάει στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επέστρεψε το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Κόμμα, η οποία και εγκρίθηκε. Το Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλειά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων.
Η πρώτη εμφάνιση των ανταρτικών τμημάτων που οργάνωσε ο Κλάρας έγινε στις 7/6/1942 στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας, με μιά ομάδα από εννιά συντρόφους του. Αυτή ήταν η δύναμης του ΕΛΑΣ σαν πρωτοξεκίνησε. Και τρία χρόνια ο ΕΛΑΣ αριθμούσε 50 χιλιάδες μαχητές. Ο ίδιος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με το όνομα Αρης Βελουχιώτης. Από κει και μετά, τούτο το όνομα αντήχησε σ' ολόκληρη την Ελλάδα κι έγινε θρύλος. Η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος «Ρυκά», ο Γοργοπόταμος, η μάχη του Κρικέλου, η μάχη του Μικρού Χωριού και εκατοντάδες άλλες θα φέρουν τη σφραγίδα του. Ετσι, στις 2/5/1943, όταν συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, ο Αρης ορίστηκε καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στέφανο Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και στον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ, τον Ανδρέα Τζήμα - Σαμαρινιώτη.

Μετά την επιτυχία που είχε η συνεργασία των ανταρτικών ομάδων στην ανατίναξη του Γοργοπόταμου, καταβλήθηκε προσπάθεια για τη εδραίωση της συνεργασίας των αντιστασιακών οργανώσεων και ομάδων. Οι προσπάθειες αυτές δεν καρποφόρησαν και η αποτυχία επισφραγίστηκε ύστερα από μια άκαρπη συνάντηση του Βελουχιώτη με τον Ζέρβα και τον υπαρχηγό της Βρετανικής Αποστολής Κρις Γούντχαουζ στη Ροβελίστα της Ηπείρου (Δεκέμβριος του 1942). Η αποτυχία αυτή είχε ως επακόλουθο την ένταση μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων και αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των ανταρτικών ομάδων, κορύφωμα των οποίων ήταν η δολοφονία του συνταγματάρχη της ΕΚΚΑ Δημήτριου Ψαρού από στέλεχος του ΕΛΑΣ παρά τη ρητή αντίθετη διαταγή του Βελουχιώτη (γενικά παραμένει άγνωστο το αν υπήρχαν οδηγίες ή ήταν εν βρασμό ψυχής η δολοφονία). Για το έγκλημα αυτό θεωρήθηκε από πολλούς υπεύθυνος ο Βελουχιώτης αν και είναι βέβαιο ότι ο ίδιος προσωπικά δεν ήταν παρών στη δολοφονία.

Από τη Ρούμελη ο Βελουχιώτης στάλθηκε στην Πελοπόννησο και πολέμησε επικεφαλής του ΕΛΑΣ της περιοχής εναντίον των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας που αποτελούσαν τις δυνάμεις ασφαλείας των κατοχικών κυβερνήσεων. Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους φασίστες για την στάση που κράτησε ο Αρης σ’ αυτή την μάχη. Να πως την περιγράφει ένας από τους συναγωνιστές του Αρη, ο Γιάννη Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά) στο βιβλίο του "Η Πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη: "Τρεις μέρες κράτησε η φονική μάχη στον Μελιγαλά, 13, 14, 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι ταγματασφαλίτες είχαν συγκεντρώσει εκεί 1500 άνδρες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Στις 13 Σεπτεμβρίου το 9ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ και τμήματα του 8ου Συντάγματος εξαπολύουν την επίθεση μετά τις άκαρπες προσπάθειες κι εδώ για παράδοση του οπλισμού με την εγγύηση οτί κανείς από τους άνδρες δεν θα θιγόταν. Ο αγώνας υπήρξε σκληρός. Τα φανατισμένα όργανα του εχθρού κρατούσαν γερά τις θέσεις τους ακόμη και τη δεύτερη μέρα. Οι απώλειες κι από τις δυο μεριές ήταν μεγάλες. Ο Άρης διατάσσει τότε να ριχτούν στη μάχη και εφεδρείες από το 11ο σύνταγμα της Τρίπολης. Το οχυρό πέφτει και η μάχη κλείνει στις 15 Σεπτεμβρίου. Οι απώλειες των ταγματασφαλιτών ήταν μεγάλες. Είπαν και έγραψαν για τη μάχη αυτή ότι ο Άρης βλέποντας τις μεγάλες απώλειες του Ε.Λ.Α.Σ, έδωσε εντολή να εκτελεσθούν οι αιχμάλωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατό να μην υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα. Ο Άρης δεν σκότωνε αιχμαλώτους. Πολεμούσε κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος γλύτωνε, χάρισμα του. Κι ας είχε ο Ε.Λ.Α.Σ στη μάχη αυτή τις πιο μεγάλες απώλειες: 60 νεκροί και 150 τραυματίες." Στο τέλος Σεπτεμβρίου 1944, ο Βελουχιώτης, με τη μεσολάβηση του υπουργού της εξόριστης κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας Παναγιώτη Κανελλόπουλου, δέχθηκε να αναστείλει τη λειτουργία των έκτακτων στρατοδικείων του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και έφυγε για τη Ρούμελη τον επόμενο μήνα, τις μέρες της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα.
Αργότερα το πολιτικό του αισθητήριο και η οξυδέρκειά του θα τον οδηγήσουν να επισημάνει τις κακοτοπιές του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, που φέρανε τον εμφύλιο στα 1946 - '49. Στα Δεκεμβριανά θα πει: "Οι Αγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα να σκοτωθούν για το συμφέρον του λαού μας, αλλά ήρθαν για τα δικά τους συμφέροντα" (βλέπε βιβλίο Δ. Καραθάνου «Αντίο Καπετάνιε»).

Τον Νοέμβριο του 1944 σε σύσκεψη καπετάνιων του ΕΛΑΣ πρότεινε να ετοιμαστεί ο ΕΛΑΣ για την αναμενόμενη σύγκρουση με τους Άγγλους:
«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»
Εχει αρχίσει η οριστική αντιπαράθεση του Αρη Βελουχιώτη με μεγάλη μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο Αρης ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει το «Νέο ΕΛΑΣ». Αντικρούστηκε όμως από τον καπετάνιο της Ομάδας Μεραρχιών της Μακεδονίας Μάρκο Βαφειάδη και τελικά ο Βελουχιώτης δεν έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά. Ο Βελουχιώτης, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουάριου 1945) υπέγραψε με τον στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ Στέφανο Σαράφη την αποστράτευση των ανταρτικών ομάδων κατηγόρησε όμως με δριμύτητα την πολιτική ηγεσία του ΕΑΜ για την εσφαλμένη τακτική της που, κατά την άποψη του, οδηγούσε στην εγκαθίδρυση των Άγγλων στην Ελλάδα και στη δίωξη των αγωνιστών του ΕΑΜ. Έτσι στο Γαρδίκι παρά την αρχική αποδοχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας διακήρυξε την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας εναντίον του νέου ζυγού, η ενέργειά του όμως αυτή προκάλεσε την αντίδραση όχι μόνο της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ που τον αποκήρυξε. Ήταν επόμενο, λοιπόν, μετά και τη Βάρκιζα, ο Άρης να κατασταλάξει ως προς αυτά που συνέβησαν. Τα παρακάτω είναι τα λόγια του Άρη, όπως τα καταγράφει στη μαρτυρία του ο συναγωνιστής του Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) μετά τη Βάρκιζα: «Άκου, Περικλή, η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία. Ένα κι ένα κάνουν δύο, η ηγεσία του Κινήματος δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσία. Εγώ δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω, όπως με θέλουν, πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών για να πρωτοκολλάω τις σφαγές και τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών. Θ’ ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ’ την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε».

Το είχε δηλώσει εξάλλου από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο: «Δε θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος».

Επικεφαλής μιά μικρής ομάδας πιστών συντρόφων του βρίσκεται στα βουνά από όπου προσπαθεί να πείσει το κόμμα ότι πρέπει να συνεχιστεί ο αγώνας. Με γράμματά του προς την ΚΕ (Σιάντος - Ιωαννίδης) προσπαθεί να τους επιστήσει την προσοχή στα λάθη που έγιναν με την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και τις παγίδες που αυτή κλείνει μέσα στα άρθρα της. «...Η Συμφωνία της Βάρκιζας, τους γράφει, εγκαθιδρύει καθεστώς βίας με την αναστολή των Συνταγματικών άρθρων γιά τις ατομικές ελευθερίες.....μπορεί πάντοτε να παραβιάζεται σε όφελος της Αντίδρασης και σε βάρος του λαού....και να διαιωνίζει έτσι τον Εμφύλιο..» Και τους καλεί να συνεχίσουν τον αγώνα. Aρχές Μαρτίου του ’45 ο Σιάντος του γράφει: «...Λυπηθήκαμε πολύ που δεν μπόρεσες να καταλάβεις την σημερινή εσωτερική και εξωτερική κατάσταση από την οποία βγαίνει η γνωστή θέση μας....Με την ένοπλη δράση σου τούτη τη στιγμή θα βλάψεις, γιατί ο εχθρός θα δικαιολογήσει την τρομοκρατία που θέλει να εφαρμόσει στην πόλη και την ύπαιθρο...»
Μάταια όλα. Αρνιέται να καταθέσει τα όπλα. Και μιά τέτοια απειθαρχία από τον πρωτοκαπετάνιο της Αντίστασης είναι γεγονός ότι θα τίναζε την Συμφωνία της Βάρκιζας στον αέρα.

Στις αρχές Μαϊου του ’45 ο Άρης με τους συντρόφους του, κυνηγημένος βρίσκεται στα ελληνοαλβανικά σύνορα σε μιά προσπάθεια να περάσει στην Αλβανία. Μάταια όμως. Χωρίς κάποιο επίσημο χαρτί από το κόμμα δεν θα μπορέσει ποτέ να περάσει τα σύνορα της σωτηρίας. Και το κόμμα, αυτό το χαρτί, δεν θα του το δώσει ποτέ. Εκεί πάνω, στα σύνορα με την Αλβανία, θα φτάσει η μεγάλη είδηση. «Ο Ζαχαριάδης ζει και γυρίζει στην Ελλάδα.»
Η είδηση εκείνη ανατάραξε τον Άρη Βελουχιώτη. Πίστεψε πως σαν έφτανε στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης θα ξέσκιζε την Συμφωνία της Βάρκιζας και θα έδινε το σύνθημα του νέου αγώνα. Πίστεψε πως θα μπορούσε να έρθει σε μιά επαφή με τον αρχηγό.
Ή πρώτη δουλιά του Άρη, σαν έμαθε το νέο αυτό, ήταν να αφήσει τους περιπάτους μπρος στα Αλβανικά σύνορα και να κατέβει προς την Θεσσαλία. Γνώριζε πως το καλύτερο μέρος γιά να μπορέσει να έχει κάποια επαφή με την Αθήνα ήσαν τα Τρίκαλα. Και παρ’ όλο που τα μέρη δεν του ήσαν γνωστά και επομένος ήταν κάπως επικίνδυνη η παραμονή τους εκεί, ο Άρης το ρισκάρισε.
Μετά από προδοσία και μάλιστα από πρώην μαχητή του ΕΛΑΣ η θέση της ομάδας των «Αρειανών» εντοπίζεται και αρχίζουν να συρρεόυν προς τα κει μεγάλες δυνάμεις της Εθνοφυλακής, της Χωροφυλακής και παρακρατικές ομάδες με επικεφαλής τον περιβόητο Βόϊδαρο, σεσημασμένο ληστή, πρώην αντάρτη του Ζέρβα και φανατικό αντικομμουνιστή.
Στις 29 Μαϊου ο Ζαχαριάδης φτάνει στην Ελλάδα. Με στρατιωτικό αεροπλάνο των Άγγλων, μέσω Γαλλίας, φτάνει στην Αθήνα. Τα τρία χρόνια στο Νταχάου δείχνουν να μην έχουν αφήσει κανένα ίχνος πάνω του όταν από το στρατόπεδο αυτό όσοι κατάφεραν να επιζήσουν βγήκαν σκελετωμένοι. Σαν πληροφορήθηκε την είδηση της άφιξής του ο Άρης στέλνει αμέσως μήνυμα στην Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚΕ Τρικάλων να διαβιβασθεί στο Πολιτικό Γραφείο της Αθήνας. Ζητούσε μιά συνάντηση με τον Αρχηγό. Το μήνυμα αυτό δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια του Ζαχαριάδη. Κάπου μεταξύ Τρικάλων και Πολιτικού Γραφείου της Αθήνας το μήνυμα θα εξαφανισθεί. Ούτε και ένα δεύτερο που έστειλε θα φτάσει ποτέ. Άδικα ο Άρης θα περιμένει. Και δεν θα μάθει ποτέ, ότι δυό μέρες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης είχε απασχοληθεί με την υπόθεσή του και η καταδικαστική απόφαση είχε ληφθεί. Την καταδίκη του από το κόμμα, ο πρωτοκαπετάνιος, θα την μάθει μιά μέρα πριν από τον θάνατό του από το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη που έγραφε:
« Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα). Ο Βελουχιώτης ύστερα απο τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα γιά να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμμιά καθυστέρηση γιά την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη.» Και κατέληγε απευθυνόμενο προς τις οργανώσεις της περιοχής που εκινείτο ο Άρης.. «...Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια (Βελουχιώτη)».

Στις 16 Ιουνίου του 1945 ο κλοιός έχει γίνει ασφικτικός γύρω από τον Άρη και την ομάδα του. Παρ’ όλα αυτά καταφέρνει και διώχνει το μεγαλύτερο τμήμα και ο ίδιος με τον Τζαβέλα και λίγους ακόμη περνούν τον Αχελώο. Ο δρόμος προς την ελευθερία έστω και προσωρινά έχει ανοίξει. Άγνωστο όμως μέχρι σήμερα γιά ποιούς λόγους δίνει εντολή να γυρίσουν πίσω και το μικρό τμήμα που τον ακολουθεί ξαναπερνάει το ποτάμι και βρίσκεται στην χαράδρα της Μεσούντας. Λίγες ώρες μετά, εκεί θα παιχτεί η τελευταία πράξη της τραγωδίας. Ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο άνθρωπος που έγραψε την ένδοξη ιστορία της Εθνικής αντίστασης, θα πέσει νεκρός. Ήταν ο ίδιος που έκοψε το νήμα της ζωής του, ενώ το θάνατο μοιράστηκε μαζί του και ο Τζαβέλας, ο πιστός του αντάρτης.
Λίγες ημέρες αργότερα, από τις 18 ως τις 20 Ιούνη, τα κεφάλια των δύο ηρώων κρέμονταν σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς έδειχνε όλη του τη θηριωδία, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού ο Αρης θεωρούνταν η προσωποποίηση της Εθνικής Αντίστασης. Ηταν, άλλωστε, κορυφαία λαϊκή, ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ, ο πρωτοκαπετάνιος του.